Ik heb ochtenddienst op de noodhulp. Het is een rustige zondagochtend en vrij koud. We zijn net in de dienstauto gestapt voor de surveillanceronde als we worden gebeld. De meldkamer: ‘Kunt u gaan naar… daar heeft een vrouw een tweeling voor de deur van haar huis gevonden.’
We bellen aan bij de woning van de meldster en een jonge vrouw doet open. Ze laat de voordeur openstaan en gaat ons voor het huis in. In de gang, aan de linkerzijde van de woning, wijst ze naar een slaapkamer. Dan zegt ze: ‘Ze liggen daar’. De vrouw loopt door naar de woonkamer en gaat achter de computer zitten zonder verder nog iets te zeggen. Mijn collega loopt naar haar toe en ontfermt zich over haar. Hij wil graag haar verhaal horen.
Ik loop de slaapkamer binnen en zie op het bed twee pasgeboren baby’s liggen. De kindjes liggen afzonderlijk gewikkeld in een omslagdoek. Hun huid en gezichtjes hebben een blauwe kleur. Een van de baby’s ligt met het mondje open. Ik loop er heen en begin met het controleren van de vitale functies. Eerst bij het kindje met het open mondje. Het kindje voelt koud aan en geeft geen teken van leven meer. Het andere kindje voelt ook koud aan, maar ademt nog wel. Ik deel mijn bevindingen met de meldkamer en vraag met spoed om een ambulance. Het lukt mij niet om de baby te reanimeren.
Gelukkig is de ambulance er binnen enkele minuten. De ambulanceverpleegkundige komt de slaapkamer binnen en blijft stokstijf staan als hij de tweeling ziet.
Hij lijkt erg aangeslagen bij het zien van de kindjes en komt in eerste instantie niet in actie. Ik vraag hem snel om de kinderkoffer te halen. Hij kijkt me geschrokken aan en realiseert zich opeens weer waarvoor hij is gekomen. Snel loopt hij naar buiten en komt even later terug met de kinderkoffer en de monitor en gaat de baby reanimeren. De monitor is aangesloten op het kindje wat geen teken van leven meer geeft. Ook de monitor geeft dit beeld. Ondertussen krijg ik een melding dat het mobiel medisch team naar ons onderweg is.
Mijn collega komt de slaapkamer binnen en vertelt me het verhaal van de vrouw. Het is een kort verhaal. Volgens haar werd er aangebeld en toen ze opendeed lag de tweeling opeens voor de deur. Ze heeft de kindjes meteen naar binnen gehaald en op bed gelegd. Vervolgens heeft ze de politie gebeld. Ik vind het verhaal van de jonge vrouw en haar reactie erop vreemd. Mijn collega denkt er hetzelfde over en gaat de vrouw opnieuw verhoren. Misschien wil ze nu meer vertellen.
Opeens zie ik een bloedvlekje op het bed waar de tweeling ligt. Ik loop er heen, sla het dekbed open en zie een grote plas bloed. Wat we al vermoeden zou wel eens waar kunnen zijn. Ik roep mijn collega en laat hem de plas bloed zien. Mijn collega neemt contact op met de recherche en de Hulpofficier van Justitie. Inmiddels is het mobiel medisch team ook ter plaatse en al snel wordt het eerste kindje overleden verklaard. Het tweede kindje is onderkoeld, maar leeft gelukkig nog. Het wordt met een spoedtransport overgebracht naar het kinderziekenhuis en heeft het gered.
Mijn collega en ik houden de jonge vrouw aan en laten haar overbrengen naar het politiebureau. Uit haar verklaring blijkt later dat ze zwanger was van de tweeling en midden in de nacht moest bevallen. Na de bevalling is ze in paniek geraakt en is met de kindjes naar buiten gegaan. Zo heeft ze uren rondgelopen waardoor de twee onderkoeld zijn geraakt. Ze was helemaal alleen….Triest.
